XXIV

Poszukiwanie odpowiedzi na temat ile czasu nam zostało zajęło nam no dużo czasu. Każdej nocy kładąc się spać myślałem czy jeszcze się obudzę, a z kolei kiedy się budziłem bałem się wyjrzeć na zewnątrz w obawie, że zobaczę jakieś ruiny. Ale nic takiego się nie wydarzyło. Jedyne czego dowiedzieliśmy się w tym czasie to to, że moja moc wymaga szkolenia i nie zgadniecie kto jest moim nauczycielem. Fabian! Właściwie miała mnie uczyć Nina jako wybrana, ale wiecie jaki jest Fabian. W każdym razie pierwsza lekcja polegała na opanowaniu światła.

- Dobra. Tu pisze, że masz się skupić i wyobrazić sobie, że twoje ręce lśnią. - powiedział Fabian trzymając starą (bardzo starą) książkę. Znajdowaliśmy się w pokoju Frobishera. Fabs siedział sobie wygodnie na fotelu a ja od jakieś godziny próbowałem wydobyć z siebie choć trochę światła.

- Powtarzasz się. - zwróciłem się do przyjaciela. - Przypominasz mi moją nauczycielkę z gimnazjum. Też wszystko dyktowała z książki.

- Skup się. - odezwał się Fabian. 

- Skupiam się. - odpowiedziałem. - Nie pomyślałeś o tym, że mogę nie mieć tej mocy.

- Tu pisze... 

- Brakuje mi rozmów nie rozpoczynających się na "tu pisze" - przerwałem mu a on lekko się uśmiechnął.

- A więc. Tu jest napisane... - powiedział z tym swoim uśmieszkiem a ja tylko pokręciłem głową - że każde naczynie boga posiada moc światła. Więc ty też.

- Taaa. Naczynie boga podziemi będzie rzucać światło. To logiczne. - powiedziałem i z pełnym , no może nie do końca pełnym, skupieniem wyciągnąłem przed siebie ręce i wyobraziłem sobie, że lsnią. Nic.

- To na nic. - zwróciłem się do Fabiana.

- Spokojnie da... - zaczął ale nie skończył, gdyż usłyszeliśmy kroki. 

- Victor? - zapytałem a Fabian spojrzał przez dziurkę w ścianie. Po chwili odezwała się:

- Nie. Coś gorszego... - spojrzałem na niego - Patricia. - powiedział ze śmiechem a ja rzuciłem w niego poduszką. Po chwili drzwi się otworzyły a do środka wkroczyła Gaduła.

- Tu jesteście! Eddie, wyglądasz ... nie ważne.

- Wiem jak wyglądam. Jestem na maxa, totalnie seksowny. - powiedziałem z uśmiechem i pocałowałem ją delikatnie. Widziałem tylko skwaszoną minę Fabiana. 

- Nie to miałam na myśli, ale nie narzekam. - uśmiechnęła się. - Rozumiem, że ty i Fabian jesteście tu SAMI tylko z powodów możliwości zagłady świata, tak? 

Spojrzeliśmy z Fabianem na siebie i razem odpowiedzieliśmy.

- Tak!

- Nie martw się. On nie jest w moim typie. - odezwał się mój przyjaciel.

- Rozumiem. - powiedziała Patricia i roześmialiśmy się.

Po chwili przerwy wróciliśmy do pracy. Jednak tym razem nie mogłem się skupić na niczym innym niż na Patrici, która delikatnie opierała się o ścianie. Wyglądała ślicznie. I w tedy nagle z moich dłoni wydobył się blask. Światło było tak jasne, że mnie oślepiło.

- Tak! - krzyknąłem szczęśliwy. - Udało się! Dzięki tobie. - zwróciłem się Gaduły i ją pocałowałem. W tym momencie nie liczyło się nic poza nami. 

---

Jak już wracam, to do wszystkiego!

Mam nadzieję, że po takiej przerwie nie wyszłam z wprawy i rozdział Wam się spodoba. :)

---

---

Liczę na komentarze.

---

Pozdrawiam!